Rozległy kompleks łąkowy (fot.1 – fot.2), o łącznej powierzchni około 180 ha, położony nad Kanałem Stobieńskim, na południowy zachód od Kotunia. Część północna zahacza o wąski pas równiny sandrowej. Podłoże stanowi tu gytia, w większości przykryta warstwą silnie zmineralizowanego torfu, a na północy również piaski i żwiry wodnolodowcowe. Wskazuje to na pojeziorną genezę obiektu, choć na najstarszych dokładnych mapach (z końca XVIII w.) w miejscu łąk znajdują się już rozległe mokradła, bez śladów zbiorników wodnych. Obszar został zmeliorowany, prawdopodobnie w II poł. XIX w. W tych czasach uregulowano m.in. ciek, który obecnie nazywany jest Kanałem Stobieńskim. Po II wojnie światowej grunty należały do Państwowego Gospodarstwa Rolnego Kotuń i wypasano na nich bydło. PGR zamknięto na początku lat 90. XX w. Obecnie łąki, w ogromnej większości użytkowane są kośnie przez właścicieli prywatnych.
Teren delikatnie opada z północy na południe, w kierunku Kanału Stobieńskiego. W wyżej położonej części północnej oraz na wypłaszczonych wyniesieniach pośród równiny torfowej w części południowej, wykształciły się ubogie gatunkowo łąki świeże ze związku Arrhenatherion oraz bogatsze gatunkowo murawy napiaskowe ze związku Vicio lathyroidis-Potentillion argenteae, tzw. murawy zawciągowe. Największą powierzchnię zajmują jednak silnie przesuszone, ale miejscami nadal bogate gatunkowo łąki wilgotne. Dominującymi zbiorowiskami roślinnymi są tu łąka ostrożeniowa Angelico-Cirsietum oleracei oraz łąka śmiałkowe – zbiorowisko z Deschampsia caespitosa. Miejscami pojawiają się trudne do zaklasyfikowania pod względem syntaksonomicznym płaty nawiązujące do łąk zmiennowilgotnych – z dużym udziałem olszewnika kminkolistnego i turzycy prosowatej. Bliżej cieku oraz w niewielkich zagłębieniach występują fragmenty z masowym udziałem świbki błotnej (internet), nawiązujące do roślinności torfowiskowej. Południową krawędź obszaru wyznacza Kanał Stobieński, wzdłuż którego, miejscami wykształciły się ciekawe płaty łęgów olszowo-jesionowych i silnie uwodnionych olsów źródliskowych.
Ze względu na dużą zawartość wapnia w podłożu, obszar jest miejscem występowania ciekawej flory, m.in. storczyków z rodzaju kukułka (fot.3, fot.5, fot.6), situ sinego oraz wspomnianych już świbki błotnej, olszewnika kminkolistnego i turzycy prosowatej (internet). Do najcenniejszych gatunków ptaków występujących na łące w okresie lęgowym należy czajka (fot.4) oraz przepiórka.
Dla zachowania walorów przyrodniczych komplesku niezbędne jest kontynuowanie ekstensywnego użytkowania łąk (koszenia lub wypasu). Porządana jest również poprawa warunków wilgotnościowych przez przytamowanie odpływu wody rowami melioracyjnymi (zwłaszcza w okresie wiosennym).
